Huize Levensruimte

Visie

Huize Levensruimte omschrijft haar kernopdracht als volgt: “Samen met de omgeving een (opvoedings)situatie creëren waarin de jongere zijn ontwikkelingstaken kan volbrengen”.

In de kern van onze taak richten we ons op het samenleven van ouder en kind, waarbij de groei van het kind belemmerd wordt en er zonder hulpverlening geen perspectief op verbetering is. Onze doelstellingen verwijzen dan ook naar dit samenleven. Het herstel van het gewone leven staat centraal. Daarnaast creëren we leermomenten om de ontwikkeling van het kind en het gezin extra te stimuleren en verandering in het gedrag of de omgeving te stimuleren.

We zien het gezin hierbij niet los van de ruimere context: de school en/of het werk, de vrije tijd en de vriendenkring en de hulpverlening. De ruime context wordt in de begeleiding van het gezin betrokken. We focussen op de kracht van de natuurlijke context en mobiliseren sociale steun.

Het emancipatorisch gedachtegoed staat hierbij centraal. We geloven in de capaciteiten van mensen, we geloven dat mensen willen groeien en we geloven dat mensen zelf verantwoordelijkheid (willen) dragen voor dit groeiproces.

Persoonlijke aanpak

We kiezen dan ook voor de persoonlijke ontmoeting met cliënten. De hulpverlener vertrekt vanuit een open houding, waarin er plaats is voor de waarden en normen van hemzelf en de ander. We kiezen ervoor om de uniciteit van de situatie en de creativiteit in de relatie centraal te stellen. De hulpverlener wordt uitgedaagd tot een persoonlijk antwoord, dat aansluit op de competenties, de motivatie en het zelfvertrouwen van de ander. In onze voorziening vatten we deze uitgangspunten onder het dialoogmodel.

Dialoogmodel

Het dialoogmodel vormt vervolgens de basis waarop de andere visies op hulpverlening verankerd worden. In deze visies onderscheiden we twee niveaus, m.n. “basisklimaat” en “begeleiding”.



Met de visies die omschreven worden binnen het basisklimaat richten we ons op een verhoogd “welbevinden, betrokkenheid en verbondenheid” en het “volbrengen van de ontwikkelingstaken” van het kind (en het gezin). We vertrekken hierbij vanuit het competentiemodel en het belevingsgericht werken.

Begeleiding is veeleer gericht op (internaliserend of externaliserend) probleemgedrag (in de ruime zin van het woord) en/of de gezinsproblematiek (problematische leefsituatie), waarbij we streven naar gedragsverandering en/of een verandering in de omgeving. Met begeleiding richten we  ons op het versterken van pedagogische vaardigheden, gedragsverandering en het activeren van het sociale netwerk van het gezin. De systeemtheorie, de (sociale) leertheorie, het oplossingsgericht werken en het ervaringsleren vormen de theoretische fundamenten van onze benadering in de begeleiding van kinderen en hun gezin.